Księ­życ mio­dem ocie­ka na ustach sza­lo­nych
Żar­łocz­ne są tej nocy ogro­dy i domy
Gwiaz­dy do psz­czół tan­czą­cych sta­ły się po­dob­ne
Prze­le­wa sęe w al­ta­nach zło­te świa­tło mio­do­we
Bo z nie­ba opa­la­jąc ła­god­nie na zie­mie
W pla­stry mio­du łą­czą księ­ży­ca pro­mie­nie
I skry­cie mi się roi słod­ka awan­tu­ra
Drżę przed żą­dłem ogni­stym tej psz­czo­ły Ark­tu­ra
Co w ręce mi pro­mie­ni zwod­ne rzu­cił świa­tło
I swój miód księ­ży­co­wy ze­brał z róży wia­trów